Steeds meer legt mijn hart de link tussen Rumi en de vluchteling, daarbij gedragen door mijn eigen mystieke ervaringen.
Hoe groot de eenzaamheid, het gevoel van alleen gelaten te worden als vluchteling en vergeten te zijn door het systeem, hoe groot de ellende onderweg naar je bestemming ook kan zijn en de landen waar hun hart eerst en wellicht nog naar uitgaan maar nu het laten afweten... voor mij wordt hier het pad dat ieder mens moet gaan heel erg duidelijk. Het pad, de eigen weg en ook waar het eindigt na de leerprocessen die je ondergaat.
Ik kan niet anders dan er zijn voor deze mensen, hun aanhoren en met hen praten en compassie tonen. Ik kan ook niet anders dan zien hoe hun weg gaat, de weg van leren, ervaren en hopelijk eens begrijpen, hoe lastig dat dit ook kan zijn. Ik zie vanuit wat mij is getoond, wat ik heb gezien het grotere geheel, het leerproces van de mensheid met al haar spelers, met alle ups en downs. Het grotere geheel, werkend naar de voleinding toe en op die weg de mens met het leven dat zij leidt en vaak ook lijdt. Generatie op generatie, de vluchtelingen die hun eigen wensen bijstellen zodat de volgende generatie het beter zal krijgen. Na dit leven een volgend leven? Of een mooie plek ergens anders? Het is aan jou om hier een invulling aan te geven.
Rumi heeft als mysticus mooie gedichten geschreven die ook hier een antwoord op het lijden kunnen geven. Een reactie die het lijden omzet tot een beloning als je bijvoorbeeld als bootvluchteling de overkant niet haalt. Jij hebt dan als voorbeeld gediend, soms voor een enkeling en soms voor de mensheid.
Op sommige momenten en met name nu en hier, ontroerd Rumi mij, verwoord in bijgaand gedicht en ondersteunt door mystieke muziek.
https://youtu.be/SEwJm-RPhNE
