Ruim een week ben ik nu van huis, tijd om eens over mijzelf te schrijven. Over wat het met mij doet, hoe ik mij voel, nu al een voorlopige balans opmaken.
ik draai nu een week mee in het programma van Samos Volunteers in een omgeving die anders is dan thuis. Een week vol met indrukken, van dingen in mij opnemen, voelen en de afstand voelen ten opzichte van thuis.
Elke avond vroeg naar bed na een dag van nieuwe dingen leren, hoe basic ook, van meer beweging dan ik thuis was gewend. Geen fiets of scooter of auto, alles met de benenwagen. Ook elke dag nieuwe indrukken, mensen die mij vertellen waar ze vandaan komen, hoe lang ze hier al zijn en vooral wie zij zijn.
Langzamerhand weten ze dat ik bij de club hoor en gaan ze gesprekken aan, een vertrouwensrelatie ontstaat en dan merk je hoe klein de wereld is en hoe gelijk we allemaal zijn. Ieder zijn of haar eigen verhalen en dromen, maar in een andere setting. Ik vrij om te gaan waar ik wil en zij gevangen op dit kleine stukje Europa, hoe ”vrij” de ook mogen rondlopen.
Na de eerste week heb ik driekwart van het soort taken al gedaan die SV heeft, van wassen tot gatekeeper en van docent tot kinderjuffrouw en bijna altijd direct contact met die ander met die eigen behoefte als mens gezien te worden en zo ook benaderd te willen worden.
Ik heb ervaren wat het doet als je iemand verderop in de ruimte van het Alpha Centre of het kamp in de ogen kijkt, knikken met je hoofd en met de hand op het hart: ik her-ken jou, medemens en ik zie jou. Zo basic en zo mooi en dat ontroerd mij, raakt mijn hart. De ander aan-horen en meegaan in het verhaal, de afkomst bevestigen zo ook de weg naar nu.
Nu de routine in het werk komt is er tijd om stil te staan wat de ervaring met mij doet. In de avond alleen in je kamer komen, in je uppie en alleen zijn. Contact via whatsapp, phone of beeld maar de sociale interactie missen van “normal day life”. Van kinderen die thuis komen, stemmingen en gezichtsuitdrukkingen bij de verhalen die verteld worden. Het lijkt ver weg nu ik meegezogen wordt in het leven hier, de smeltkroes van culturen, van rollen en emoties.
Van de toeschouwer ver-word ik onderdeel van de massa en voel ik dat mijn eigen identiteit lijkt te vervagen. Geen Hille met zijn eigen-aardigheden maar een vrijwilliger die de asielzoeker of vluchteling faciliteert bij het nietsdoen, bij het afgestomd raken. Elke dag dezelfde routine voor hen en voor mij met dat verschil dat ik genoeg te doen heb met die standaard-2do-taken om de dag sneller voorbij te laten zijn.
En toch geniet ik omdat ik dienstbaar ben aan mijn medemens. Wat gij doet voor een ander, doe je voor mij, ergens in Mattheus geloof ik.
