In de verte de bergen waarvan sommigen met een besneeuwde top en dat is het zo’n beetje hier, de rest is uitzichtloos.
Met een absoluut minimum aan faciliteiten en een zeer klein team aan vrijwilligers proberen twee NGO’s hier de zaak draaiende te houden. Naast Drop in the Ocean, van Noorse komaf, is een Deense club actief, We are Here. De laatste biedt een communityhouse in de plaats verderop en beperkt activiteiten op het kamp voor kinderen en Drop biedt zaken als laundry, food distribution (1200 pakketten per week), kledinguitgifte, fietsenverhuur (kost €0 voor twee uur en een “ban” van een week of maand als je de fiets te laat inlevert), 30-45 werkende fietsen, de rest vd 60 kapot, wat sportactiviteiten en dat met een team van straks 10 personen en een paar vluchtelingen die helpen. Dit op een kamp dat zes weken terug is verdubbeld door het overhevelen van een grote groep van de eilanden.
Ik kan me voorstellen dat je als nieuwbakken vrijwilliger denkt: ‘waar ben ik terecht gekomen’. Een kamp met geen of amper beveiliging, een legerarts en psycholoog die amper aanwezig zijn en geen luxe medische voorzieningen zoals op Moria/Lesbos. Een zere keel of automutilatie leiden vaak tot een dure taxirit naar een ziekenhuis verderop, psychosociale steun is er niet. Het is hier geen hotspot of aanmeldkamp maar de stap erna, je lijkt in de vergetelheid te zijn verdwenen. Het dichtbijzijnde strand is bijna twee uur rijden, de dichtbijzijnde attractie minimaal een uur. Welkom op het platteland van Griekenland!
En toch lijkt dit voor velen de volgende stap Europa in, ik hoop het voor ze ook al krijgen ze vaak een verblijfsvergunning voor een jaar en dit na al snel minimaal anderhalf jaar wachten in de procedure.
Samos was heftig maar je had de kleine stad, het water en de haven nog, zo ook de natuur. Lesbos was groter maar over-organised zo voelde het en dit een kale saaie boel, cabins en tenten ver weg van alles.
Goed dat ik hier ben🙏 en blij dat de duur voor mij beperkt is.
