Het leven gaat zijn gang hier, vanochtend dienst bij de wasserij. Ik was vroeg en schoot dit plaatje toen. Normal life is hier dat een bus met politie-agenten op het plein bij de kerk staat, de priester zijn dochter naar school brengt om erna naar ‘zijn’ kerk te gaan, en tevens een paar asielzoekers die staan te wachten op vrienden om het dorp weer in te gaan naar hun vaste chill-plekken. Een dorp in ruste...
Nou, bijna ruste... vanaf 8 uur in de ochtend rijden of beter gezegd jakkeren de scooters hier in het dorp rond met een soort van weekend tas. Geen pizza of Chinees, maar alle soorten koffie vliegen van de ene coffeeshop naar de andere stek om genuttigd te worden. Geen koffiezet apparaten maar vers gezet bij een van de vele koffiebedrijfjes hier.
Gisteren heb ik van een Nederlandse stichting een toezegging gekregen voor de aanschaf van een tablet en een labelprinter. Deze worden ingezet om het proces bij het wassen verder te verbeteren. Thanks “stichting Hart voor Jezelf“ die dus ook een hart voor een ander heeft, het hart dus op de juiste plek.
De tablet is besteld net. Gisteren was ik al op pad geweest om te kijken waar in het dorp hier een tablet te koop was. Bij vijf winkels heb ik mijn wensen achtergelaten voor een prijs. Intussen weet ik dat het hier wat langerrrr duurt voor ze aan de slag gaan tenzij het direct een deal is. Maar de order is geplaatst en het verder verbeteren kan starten.
Als ik zo om me heen kijk zie ik meerdere universa in het klein. Het normal day live van de vluchtelingen, die van de inwoners en van alle NGO’s. Soms raken ze elkaar maar vaker nog lopen hun werelden door elkaar heen, en daar binnen ieder met de eigen rol, de eigen weg te gaan en ondertussen raast er weer een scooter voorbij met een tas vol koffie-specialiteiten.