Even wennen... Mn dagritme is omgezet naar een avond- en nachtritme. Starten om 16hr en om 01:10 nog een pilsje na de dienst, dit samen met artsen en verpleegkundigen. Na een tsjek of iedereen er is, of alle benodigde spullen er zijn, van walkytalkys tot medicatie en eten voor de korte individuele pauzes. Dan in de auto, op naar Camp Moria.
In rap tempo hebben we 80 patiënten geholpen met een diagnose variërend van een verkoudheid tot een situatie waar het ziekenhuis direct in beeld komt, van een baby met koorts tot ouderen met ptss en de stress die daarbij komt. Een paar spoedklussen ertussen door die er heftig uitzien, maar uiteindelijk vertrekt iedereen weer de post, soms wel met ondersteuning. De grootste toevoer is vroeg in de avond en de laatste uren druppelen er nog mensen binnen.
De rol waarvoor ik hier formeel ben is te doen, na een nacht meedraaien gaat het al aardig goed volgens mij. Mensen ontvangen, registreren en soms met overleg met een dienstdoent arts direct een plek vooraan geven in de ‘snelle’ wachtkamer, anderen later terug laten komen als het wat druk is. Naast mensen die blij zijn dat ze geholpen kunnen worden zijn ze er ook die offensief zijn, door wat voor omstandigheid dan ook. Jongeren die losgeslagen lijken, een wat oudere die aandacht eist en ook mensen die het wachten zijn verleerd en direct op pole-position willen starten. Een paar, volgens anderen, notoire lastposten lieten zich zien, even uitproberen hoe de ‘nieuwe’ reageert en de rust keert weer.
En intussen kijk ik, zie ik hoe processen lopen en wat er gebeurt, registreren mijn hersens wat er goed gaat en wat beter of anders kan en de eerste vragen borrelen op. Maar dat heeft de tijd wel, eerst maar de eerste week voorbij, dan zien we dan verder.
Er is me aangegeven dat ze merken dat er een oudere man, ik dus..., aan de poort staat, veel culturen hebben daar meer respect voor dan een jonge vrouw, nog steeds. Wellicht dat dit gedrag na een mogelijke inburgering anders wordt.
De rust keert uiteindelijk ook weer in de Seahouse, op m’n kamer. Een welverdiende slaap, ook al zeg ik het zelf 😉👍