Terwijl u dit leest zit ik mogelijk al in Griekenland vrijwilligerswerk te doen in vluchtelingenkampen op Samos en later op Lesbos. Op beide eilanden staan kampen waar de situatie uitzichtloos en dramatisch. Kampen die overvol zijn, op Samos worden bijvoorbeeld bijna 4000 mensen opgevangen waar er slechts plaats is voor 650, op Lesbos zijn de cijfers iets beter maar nog steeds overbevolkt.
In december van het afgelopen jaar voelde ik dat dit op mijn pad kwam. Iets groters dan mij riep mij, zo voelde het althans, ik moest die kant op en dan niet voor een week of twee maar aanzienlijk langer. Voelen en ervaren wat het met mij doet om daar langer te zijn. De ellende meebeleven, hopen dat ik staande blijf en met uw hulp ook een verschil kunnen maken, hoe klein mogelijk ook, en de menselijkheid iets terug kunnen brengen tot het niveau dat dragelijk is. Ik doe dit in mijn eigen tijd als vrijwilliger, tot uiterlijk juli ben ik daar actief.
U begrijpt dat het mij raakte toen ik las over de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden Samos en Lesbos. De directeur van Amnesty International in Amsterdam, Eduard Nazarski, schreef op 10 februari van dit jaar op Facebook nog een artikel over de ten hemel schrijende toestand in de kampen op beide eilanden. Ik had de beslissing toen al genomen om te gaan en om mij belangeloos in te zetten voor mijn medemens en was al door de “ballotage” gekomen van stichting Bootvluchteling dat medische diensten biedt op Lesbos, en nu ga ik ook naar Samos. Terwijl ik het woord medemens schrijf komt de tekst “alles wat jullie gedaan hebben voor een ander, dat hebben jullie voor mij gedaan” (Mattheüs 25:40) in mij boven, een tekst die al eerder in mijn leven voor de nodige impact heeft gezorgd, destijds in Taizé. Het raakt mij nog steeds.
We lezen wel eens over bootvluchtelingen, het is alweer even geleden dat er massa’s mensen de oversteek waagden vanuit Turkije en Libië. Het is ook al even geleden dat een verdronken vluchtelingenkind dood op het strand werd gevonden en de wereld wakker schudde. We hebben deals gesloten met Turkije en Libië om vluchtelingen ter plekke op te vangen en hiermee lijken wij van het probleem verlost, toch?? Blijft alleen nog de groep die al was geland op de Griekse Eilanden en die in mensonterende situaties, lees kampen, terecht zijn gekomen zonder uitzicht op een beter leven.
Op 5 maart vertrek ik naar Samos en ben nu nog bezig met de voorbereidingen. Het plan is dat ik eerst op Samos algemene werkzaamheden ga verrichten voor Samos Volunteers en zien en leren dat deze organisatie er alles aan doet om de mensen hoop te geven en iets te leren. Op Lesbos zal ik vier weken later actief zijn in Camp Moria bij Stichting Bootvluchteling in een medisch team waar ik als crew member de artsen assisteer om de grote groep die dagelijks medische hulp zoek aan te kunnen. Mij is verteld door st Bootvluchteling dat dit een zware job is omdat ik zeer regelmatig ‘Nee’ moet verkopen omdat er geen plek meer is voor hen die dag, mentaal en fysiek zwaar.
Graag wil ik in de tijd dat ik daar ben met U het verschil kunnen maken, anders dan mijn inzet daar. In een brief aan de kerkenraad en diaconie heb ik mijn plan uiteengezet. Ze werken graag mee en daar ben ik blij om. Ik vraag u om mij te sponsoren, in een ander bericht vindt u hoe dat kan. Regelmatig kan ik u via deze blog dan ook op de hoogte houden van wat hier gebeurt en wat het met mij doet.
Ik probeer eens per twee weken een blog toe te voegen, als het lukt vaker. Mocht u vragen hebben of mij een bericht willen sturen, dan kan dat naar hillemeetsma@icloud.com of elders op deze website.
Met een hartelijke groet,
Hille Meetsma