Even een kort bericht nu, ik heb twee dagen overgeslagen zie ik.
Het is best wel een intens leven nu. De dag begint rond een uur of half elf met ontwaken, het lijkt op uitslapen maar lees verder😉.
Even bijkomen en ontbijten, douchen en dan naar de woning, Redhouse, voor overleg, training en later weer eten. Tussendoor een korte break en dan om vier uur klaar maken voor de “check-in”. Iedereen de juiste kleding, badge en communicatiemiddelen, crash-bags mee, etc. en dan de auto’s in en op naar het kamp.
Bij het kamp aangekomen eerst de nodige politieposten langs, de ruimtes en materialen controleren en dan tot 24:00 dienst draaien. Hierna evaluatie, opruimen en schoonmaken en de weg weer terug nemen voor weer een check-out om te kijken of alles is meegekomen en dan pas naar de Seahouse om even een halfuurtje te zitten en naar bed te gaan. Het is dan rond half twee/twee uur.
Dit tempo en intensiteit moet even wennen, vandaag de ruimte genomen om een stukje te hardlopen. Mijn lichaam heeft dit nodig omdat de hele nacht staan een flinke belasting is.
Wat er binnenkomt bij de medische post varieert, van ouders met kinderen die koorts hebben, jongeren die auto-mutilatie of zelfbeschadiging toepassen, zwangere vrouwen, mensen met stress/ptss en soms zelfs tbc. Ook jonge mannen die opdringerig of zelfs offensief zijn door de nodige omstandigheden komen voorbij.
Tijdens de dienst is het bij vlagen druk, registratie van mensen, artsen koppelen aan patiënten, stress-situaties, etc. Een enkele keer is het even flink rustig. Naar mate de avond vordert wordt het vaak rustiger qua aanmeldingen maar is de kans op stressmeldingen groter. Drankgebruik, misbruik en toevallen gebeuren hier. Op dat moment gaat de aandacht even over naar deze mensen.
Intussen begint het te wennen. Het blijft bijzonder.
