Eens in de veertien dagen zou ik een bericht posten, het is bijna een dagelijkse bezigheid geworden ☺️.
Het is mijn dagboek geworden, een manier om wat ik zie en ervaar vast te kunnen leggen.
Gisteren was ik weer actief in de vaccinatie campagne van Artsen zonder Grenzen (MSF- Medicine sans Frontiere) en mijn rol bracht mij bij de ingang van het kamp.
Ruim 250 vluchtingen hadden bericht gekregen dat ze naar Athene werden verscheept, een volgende fase in de asielprocedure en een teken dat de kans op een verblijfsvergunning groot was. Gemiddeld krijgt 60% van de mensen een al dan niet tijdelijke vergunning en de rest moet terug naar de opvangcentra in oa Turkije al gebeurt dat sporadisch.
Blije gezichten, positief geroezemoes en opluchting en toch ook tranen, tranen van afscheid van hen die achterblijven en nog in onzekerheid leven over hun procedure.
Als je ziet wat de mensen meenemen de bus in, letterlijk hun hele hebben en houden, in koffers, tassen en vuilniszakken. Precies... de zakken die wij hebben achtergelaten na een schoonmaakactie.
Dit soort beelden raakt mij, basic leven en hoop blijven houden, je menselijke waardigheid tonen ongeacht je bezittingen.
De ruimte die ontstaat op het kamp wordt snel weer ingevuld door anderen, mensen die “gepromoveerd” worden van het tentenkamp naar de barakken of door nieuwkomers. Het leven gaat door, de draaideur naar Europa weer even op slot...
Op Facebook is een groep die probeert bij te houden hoeveel mensen de oversteek wagen en die door de EU worden opgevangen of nog door de Turkse autoriteit worden gearresteerd. Deze groep heet “aegean boat report”.
Time to say goodbye...
