De raamluiken klapperen de hele nacht, ze staan open maar zijn wel vergrendelt. Als ze dicht zijn is het donker in de kamer en kan ik niet genieten van Samos-by-Night, al die lampen bij en rondom de haven en tegen de bergen aan. Er staat een stevige wind dus.
Terwijl ik naar buiten kijk zie ik witte buisgolven naderen, een snelle boot van de kustwacht nadert de haven en ik zie ook een bus klaar staan. Weer een groepje mensen dat van zee is opgepikt en dat met deze redelijk hoge golven. Kort nadat de boot is aangelegd is de bus vertrokken, op naar het kamp, dat een hotspot wordt genoemd, voor de registratie, droge kleding en de eerste voeding binnen de EU.
Gisteren zijn er 55 nieuwe vluchtelingen binnengekomen en vandaag? Ik hoor het later wel via Samos Volunteers omdat die te maken krijgen met een nieuwe groep gebruikers van hun faciliteiten.
Steeds komt de vraag in mij boven waarom de mensen naar Samos blijven komen, de situatie hier op het kamp is slechter dan aan de Turkse kant, in ieder geval voor wat betreft een dak boven je hoofd en sanitaire voorzieningen. Zo ongeveer iedereen boven de 15 heeft een smartphone, ze communiceren met het achterland thuis. Ze weten dus dat het in elk geval op Samos zeker geen pretje is, en toch... komt er nog een boot aan.