Het team waarvoor ik hier zit bestaat nu uit 8 personen, ingaande woensdag 7 en met elkaar en met hulp van een paar ‘residents’ doen we alle activiteiten die op deze onderstaande lijst staan en dat is de hele dag dan bezig zijn. https://www.drapenihavet.no/en/locations-2/northern-greece/
Het is Ramadan, en daarmee overdag aardig rustig op het kamp. Overdag rusten veel mensen om in de avond actiever te worden. De activiteiten die ‘Drop’ aanbiedt hebben dan ook maar een beperkt aantal gebruikers. Wat wel volledig bezet is, is de wasserette en de afhaalbalie voor groente en fruit een paar keer in de week en voor de Ramadan zelfs een keer wat extra’s.
Vandaag is een vrijwilliger vertrokken, van Iraakse komaf spreekt zij Arabisch. Zij gaf bij vertrek aan dat wat haar het meeste raakte is dat kinderen de taal van volwassenen spreken, ze zijn jaren ouder dan ze eigenlijk moeten zijn. Ook jongeren die een flink aantal jaren opleiding ontberen en een achterstand oplopen. Mensen ook die nog jaren moeten wachten op een tweede gesprek, voor ze weten waar ze aan toe zijn.
Het is bijzonder en dat is het. Slechts een enkeling hier neemt zelf het initiatief de eigen situatie te verbeteren. Drie kleine winkeltjes zijn er, een falafelshop, een Pakistaans eettentje en nog een derde ondefinieerbare.., allemaal met een minimum aan voorraad maar ze proberen het in elk geval. 99% wacht lijdzaam af en slechts 1% pakt actief de handschoen op.
Morgenavond stopt nog een vrijwilliger en ze heeft nu al een schuldgevoel dat ze terug gaat naar de luxe thuis. Terecht? Ik denk het niet, ze heeft geholpen hier.
Ik merk dat mijn leven hier vertraagd en lijkt te verdwijnen in de tijd net als de vluchtelingen wiens leven vervaagd in de vergetelheid.
