Dat er een nieuwe blog verschijnt van mij, ik weet het. De invulling van elke dag is bijna gelijk aan de voorgaande. De shift begint om drie uur, tevoren een paar keer per week (medisch) overleg over procedures en patienten. We gaan met gemiddeld 7-9 personen op stap naar het kamp, dit in twee auto’s. De eerste auto is die waar de shiftleader inzit met de benodigde medische spullen, de tweede auto gaat onderweg bij de koffieshop langs voor de dagelijkse bak cappuccino, cafe latte, fredo of wat dan ook. Vlak voor vier uur zijn we er en nemen de dienst over van Kitrinos Healthcare, zij zitten er gedurende de dag. Na een korte overdracht begint de dienst en staan de eerste patiënten vaak al voor de deur en dat gaat door tot de dienst er (bijna) opzit.
Vanaf ruim een uur voor de dienst/shift afloopt laten we alleen nog spoedgevallen binnen. Geloof me dat de de bewoners van het kamp het woord emergency anders interpreteren nan wij. Een kind met koorts laten we binnen, bebloede jongeren ook en dat gelet ook voor zwangere vrouwen en twijfelgevallen, en zo meer. Hoofd- en keelpijn is volgens de bewoners hier ook een spoedgeval want wij geloven toch wel dat zij met die pijn niet kunnen slapen... Regelmatig ben ik bezig met ‘nee’-verkopen aan de toegangsdeur en vaak wordt dat niet op prijsgesteld, boosheid en schelden is dan schering en inslag. Ze vragen dan een Tarsjiman, een vertaler, om hun argumenten kracht bij te zetten terwijl ze ondertussen heel goed begrijpen wat mijn Engelse woorden inhouden. Gelukkig is mijn Arabisch of Farsi niet goed genoeg om de scheldwoorden te interpreteren en dat is maar beter zo.
Nu mijn mede teamlid met vakantie is zit ik met een arts of verpleegkundige aan de deur. Voor hen een nieuwe ervaring om aan de deur te staan, ineens geen 15 mensen aan hun tafel maar rond de 100 aan hun deur en ze moeten leren mensen weg te sturen en dat is lastig als arts.
80% van de klachten is van die mate dat wij in Nederland er niet voor naar de dokter gaan, 10% zeker en 6% heel zeker en de laatste 4 is dat absoluut noodzakelijk. Voor mijn medische collega’s heb ik groot respect, ook al zeggen ze dat ze het hier relatief rustiger hebben omdat ze veel minder te maken hebben met spoedeisende en complexe hulpvragen.
Aan het einde van de shift ruimen we op en maken we schoon, we kijken of alles en iedereen er is en rijden dan naar de uitvalsbasis, de Red House in Mytilini, terug. Daar is een vergelijkbaar protocol om re kijken of alles weer is klaargezet voor de volgende shift, zoals walkie-talkies aan de opladers, etc.
Soms gaan we de stad nog even in, even een biertje pakken en dan gaan we weer in ruststand. En het verhaal herhaalt zich, dag in dag uit, soms onderbroken door een vrije dag.
Nog even en dan heb ik een lang weekend vrij om het eiland verder te verkennen.
Op bijgaande foto‘s een deel van hef team.