Regelmatig krijg ik hier de vraag waar ik vandaan kom. Als ik Nederland zeg halen ze hun wenkbrauwen op, Hollanda brengt meer duidelijkheid lijkt het. Soms leg ik uit waar de landen ten opzimachte van elkaar liggen omdat die kennis blijkbaar ontbeert.
En dan beginnen ze met hun eigen dromen, het land waar ze naar toe willen gaan, en je ziet hun ogen dan even verheerlijkt wegdwalen. Ik heb België en the UK horen noemen alsook Sweden en andere landen. Op de vraag “Waarom dat land” kunnen ze vaak geen antwoord geven. Blijkbaar hebben ze gehoord dat het een “good country” is waar ze hun nieuwe toekomst kunnen opbouwen.
Als ik dan voor dat land met tegenargumenten kom halen ze hun schouders op en beginnen te glimlachen. Voor Sweden o.a. dat het er koud kan zijn en UK met de aanstaande Brexit en daarmee samenhangende vreemdelingenbeleid. Het maakt niet uit, de focus blijft op dat land. Mooi dat ze kunnen blijven dromen over hun toekomst.
Tijdens onze pauzemomenten op het kamp tijdens de schoonmaak en ook in het Alpha Centre ontstaan dit soort gesprekken dan. Voor een aanzienlijk aantal zal het bij dromen blijven, dit omdat hun land van herkomst als veilig land wordt gezien en ze uiteindelijk terug moeten.
Één van die landen is Egypte. Een groepje jongeren onder de 18, jongste is 14, zijn zonder ouders deze kant opgekomen en de vraag is waarom. Waarom van thuis weg, waarom zonder begeleiding van een oudere waardoor ze volledig stuurloos raken en daardoor onhandelbaar.
Het groepje is soms ronduit onbehoorlijk en uiteraard mogen we niet hardhandig optreden. Naar mij luisteren ze gelukkig ook al is de taal een probleem. Komt het omdat ik groter of ouder ben of man in plaats van vrouw, ik weet het niet.
Één ervan is de mogelijkheid ontzegt gebruik te maken van de faciliteiten van SV wegens wangedrag als sexueel getinte opmerkingen tenen een vrouwelijke vrijwilliger die onbeschoft en niet mals waren.
Een ander kind de mag de ruimtes niet in omdat hij slechts 14 is, z’n vrienden wel. En toch probeert hij het keer op keer en steeds weer en wordt hij weer vriendelijk en dwingend naar buiten begeleid, hij daar en z’n vrienden binnen. Zij thee en hij niets.
En soms is er even een glimlach tussen hem en mij over zijn vindingrijkheid, de jonge hond in het kind, weten dat je gezien wordt en er toe doet, als mens en als dat kind in jou. En dan mag je er weer even zijn.