In een dorp waar een jaar of tien geleden amper een moslim te vinden was en er nu wel een paar duizend rondlopen, verwacht je wel een moskee. Helaas, wel een tiental kerken van de Grieks Orthodoxe kerk op een regulier inwonertal van 6000 autochtonen.
Dus ook geen Muezzin, de omroeper van de moskee, die oproept tot gebed.
Toch hoor je regelmatig de luidsprekers over de baai en de stad heen galmen als de luidsprekers van het kamp wat te melden hebben. Onbewust lijken de Griekse autoriteiten de rol van deze muezzin in te vullen als stadsomroeper.
Aan het einde van de maand is het payday, de UNHCR heeft dan weer zakgeld bijgestort op de betaalkaarten van de kampbewoners. Voor de pinautomaten van de lokale banken staan dan dagenlang rijen dik mensen om het geld op te nemen, geen doorkomen aan dus betaal ik mijn cappuccino van €1,60 maar met m’n pinpas en hopen dat er later op de dag weer een bankomat beschikbaar is. Geen fles water erbij dit keer 😉.
De politie bracht vanochtend twee grote zware zakken met dekens uit de gevangenis, het gaat om dekens die gebruikt worden door asielzoekers die achter de tralies zitten. Door de vrijwilligers wordt binnen de groep vaak de vraag gesteld waarom ze die dekens zelf niet wassen. Maar door de masculiene cultuur hier is het voor deze politieheren al heel wat als ze de was komen brengen. Een beetje ongemakkelijk bieden ze het aan, want ja zelf de was doen hoort niet bij het stoere karakter van deze bikkels 😉, een paar dagen later zijn de dekens weer schoon en de heren die achter slot en grendel zitten hebben dan weer een schone en frisse deken. Iedereen een beetje blijer.
Tijdens de wasdienst kwam er nog een heer voorbij die een voorkeursbehandeling vroeg omdat zijn echtgenote de vinger had gebroken. We hebben hem doorverwezen naar de huisarts om
daar een urgentieverklaring los te krijgen. Ook hebben we hem de raad gegeven zelf de komende tijd maar te wassen. Maar nee, liever 4 uur in de rij voor de huisarts dan een paar weken lang de was doen zelf...
Vanochtend weer een mooi gesprek gehad tijdens de laundry dienst. Ik merk nu dat ik in m’n rol als Elder een luisterend oor kan bieden en het gesprek kan aangaan. Bijzonder mooie jonge mensen van binnen met elk hun eigen dingen, hun eigen verhaal. En ik? Ik word er gelukkig van. Voor rol die ik dacht te kunnen vervullen toen ik hier naartoe kwam lijkt er plaats te zijn naast de standaard taken en bijzondere klussen. Het maakt mij nederig🙏.