Zo voelt het bijna wel hier. De Griekse eilanden hebben een structureel te kort aan water en met name in de zomermaanden. Bootladingen vol met water, dit keer, komen deze kant op, vandaar ook de flessen water die worden verkocht. Samos schijnt dan nog tot de groenste eilanden te horen.
Maar niet alleen daarom, in de tuin hier staan veel soorten cactussen (of is het meervoud Cactee... 😉) die blijkbaar goed gedijen in dit klimaat. Ze staan er gezond bij en het ziet er prachtig uit, wel kijken en niet aankomen dus. In Arizona had ik ze verwacht maar hier niet in die mate.
Veertig dagen in de woestijn, ik ben al aardig op weg, al over de helft. Ik merk dat ik mijn dagen hier aan het aftellen ben, onbewust. Dat komt niet omdat ik het hier wel gezien heb, maar mede omdat er deze dagen veel van mijn nieuwe vrienden vertrekken, hun tijd hier zit erop. Rachel en Marc uit Amerika en Elora en Sam uit Nederland, weg van hier maar niet uit mijn gedachten.
Ook nieuwe mensen, m’n buurman in het pension die eerst voor Refugee4Refugees vrijwilligerswerk deed, doet dat nu voor SV. Een koppel uit Canada dat net drie weken geleden hun eerste kleinkind heeft mogen begroeten, en zo meer. Het min of meer vaste team gaat door en accepteert de veranderingen, zij als stabiele factoren in een wereld van vrijwilligers met een hart voor de medemens.
Gisteren aan het begin van de avond een gesprek gehad met Elora, over haar en mijn ervaringen hier. De bubbel waarin zij hier terecht kwam, de bubbel van een veilige en fijne plek voor de vluchtelingen en asielzoekers. Niet de bagger van de ellende in het kamp die zij had verwacht middenin te moeten zitten. Het was een mooi gesprek, na een hug hebben we afscheid genomen en inmiddels zit ze in het vliegtuig. Een mooi mens op weg naar haar eerste grote job.
Eerder op de dag een gesprek met een andere die binnenkort vertrekt, het was in de wasserette. Op mijn vraag aan Fabian wat hem tot nu toe het meeste is bijgebleven antwoorde hij dat hem één keer vier zakken was is aangeboden door iemand, zakken wasgoed van een ander op zijn ticket. Op zijn vraag waarom, kwam de reactie.... Deze was was van vier mensen die op weg naar Samos zijn verdronken, het werd aangeboden zodat anderen de kleding weer konden dragen. Terwijl hij de was aannam zag hij ondermeer kinderkleding, het was allemaal nog nat. 😢
But, life’s goïng on...
Morgenavond gaan de hele club met elkaar eten in een lokaal restaurant, een allyoucaneat buffet voor de prijs van €6 pp, excl drankjes. Niet te geloven toch? Maar fijn dat we met elkaar, elkaar kunnen begroeten en afscheid kunnen nemen. Uit het oog en zeker niet uit het hart.
40 dagen in de woestijn, ik ben benieuwd wat Lesbos mij gaat brengen🙏
